Dankzij mijn pianodocent ben ik nu cellist

Pianoles

Ook had ik mijn pianoleraar bij wie alles begonnen is uitgenodigd. Als kind kreeg ik namelijk pianoles bij ons in het dorp, Herpen. Hij kon helaas niet komen maar ik kreeg een hele lieve fijne email en de belofte op een WeTransfer want hij had nog brieven en kaarten van mij, waar ik ECHT geen weet meer van heb. Maar ik schreef toen graag dingen van mij af.
Wat mij opviel was dat hij, heel bescheiden, zijn eigen bijdrage bagatelliseerde. Terwijl ik zulk een luie piano leerling was dat het een wonder was dat ik iedere week terug mocht komen. Ik weet nog hoe ik met buikpijn weer naar les sjokte omdat ik wist dat ik niet verder kon komen omdat ik niets gedaan had.

Toch maakte zijn humor, zijn geduld en vermogen dat op te vangen dat ik iedere keer weer naar huis huppelde met het voornemen deze week ECHT te oefenen. Arme mama… Ik deed nooit iets en zij betaalde die lessen natuurlijk (samen met mijn vader hoor 😉 ) . We luisterden op les ook platen; hij had boekenkasten vol platen, en wanneer ik mocht babysitten bij zijn kinderen draaide ik ook de hele avond platen. Hij liet mij het verschil horen tussen een symphonie van Beethoven met Furtwängler, von Karajan en Toscanini. Er ging een wereld voor mij open; ik wilde na dat besef dirigent worden! Mijn eigen stempel ergens op drukken.
We hadden de grootste lol op les door stukjes te spelen in barokstijl, romantische stijl en zijn eigen stijl. We hadden overal lol om; pianist Rian de Waal heette ‘Rian The Whale’, en we lachten ons suf om niets. Pianoles was altijd leuk, alleen de weg er naar toe niet vanwege een schuldgevoel.

Leraren, docenten, zijn bepalend voor veel levens. Daarom wil ik je iets vertellen over mijn cellodocenten.

Mijn eerste cellolessen van Ellis Moorman

Ik ging naar het conservatorium, en daar kreeg ik mijn eerste cellolessen van Ellis Moorman. Cello als zoveelste bijvak. Dat was schrikken want ik wist meteen; DIT is het, en niemand heeft mij ooit nog aan hoeven te moedigen te studeren. Vanaf dat moment zat ik ieder vrij moment achter de cello.

Ik was meteen fan van Ellis. Ik moet toegeven; het is erg lang geleden, 31 jaar om precies, maar ik herinner me hoe voorzichtig en lief ze was, en dat ze vaak zei; “Dat is eigenlijk wel goed zo.” Zéér motiverend: precies wat ik nodig had. Bevestiging….

Hoe zorgvuldig ze mijn materiaal koos, samen in de bieb van het K.C. in Den Haag. Met hoeveel precisie ze, zo meen ik mij te herinneren, op- en afstreken uit Dotzauer en Längin liet maken, en hoe ik altijd op zoek bleef naar een nette streekwissel. Vingers loslaten? Blij dat ik die stok vast kon houden hahaha! Ik vertrok naar het conservatorium van Maastricht en verloor Ellis uit het oog, tijdelijk maar hoor!

Back in the West

Eenmaal terug in het westen, in Amsterdam, werd ik leerling van Michael Feves. Hij had zelf gestudeerd bij Anner Bijlsma, was cellist in het Radio Filharmonisch, en hij had een enorme liefde voor anders spelen dan het geijkte ‘knallen maar’. Dingen konden altijd anders, lange noten daar gebeurde altijd iets mee, en top of the bill; via eigen zoektochten en Anner Bijlsma had hij altijd bladmuziek te pakken die niemand had. Michael leerde mij buikjes maken, buikjes mijden, leerde mij vrij leren spelen en kon een half uur lang over de eerste maten van mijn prelude van de Bacgh suite blijven hangen. Net zo lang tot ik door had wat zijn punt was, hoe ik het kon doen, en vervolgens af kon wegen of ik dat wel wilde of niet. Verfrissend, nu ik tientalle jaren later weet wat ik nu weet.

Op gegeven moment deed ik toelating op het conservatorium in Den Haag voor hoofdvak cello en kwam ik met twee stukken die de commissie niet kende. Michael had prachtige muziek uit hand van de snuffelende meester, Anner Bijlsma. Niet zelden van Franchomme! Dat onbekende is nu gelukkig allemaal voorbij door IMSLP. 😉 Ik werd trouwens afgewezen en bikkelde door bij hem.

Ik weet nog dat hij zijn verjaardag vierde en dat je je instrument mee mocht nemen. Doen dus! Ter plekke werd er een tweede cellist gezocht om het Schubert kwintet te scratchen; hoera hoera hoera! Daar zat ik te spelen met Radio Fil musici, ik was de koning te rijk!

Annie

In 1997 kreeg ik na auditeren mijn eerste baan bij Annie, de musical. Ik vertelde het hem op les en hij zong vrolijk “Tooooooomórroow….”. We waren beiden zo blij want let wel, ik was enorm zoekende hoe of wat ik moest of kon met mijn leven en de cello en dit bracht een enorme uitkomst en richting. Dit was het bewijs dat ik zonder conservatorium ook een pro kon worden. Deze baan trok me naast zijn lessen naar het volgende level. Ergens begon er iets te knagen; na zoveel jaar zijn leerling te zijn geweest dacht ik dat ik verder moest. Ik had het idee dat ik met mijn klankideaal in het oude bleef hangen of zo… We vonden het beiden jammer maar ik moest het doen. We zijn nog steeds bevriend, ik denk met warmte en dankbaarheid aan hem.

Aan Floris Mijnders die ik tegen kwam bij de Italiaanse deli vroeg ik advies. Wie zou voor mij een goede volgende docent zijn? Hij adviseerde me Ran Varon te bellen. Want zo zei hij: “Ran is een sympathieke man en ook als het even wat minder ging; als hij voor iemand ging, bleef hij erachter staan”.

Ik ging kennis maken met Ran die toen les gaf op het Conservatorium van Amsterdam.
Aan de van Baerlestraat, in het pand waar nu het Conservatorium Hotel zit. Ik speelde voor en hij durfde het wel aan. Ik was welkom als privé leerling en kon vanaf de Van Breestraat waar ik wonde lopend naar les komen. Hij waarschuwde me dat zijn leerling worden betekende dat er een aantal weken alleen toonladders gespeeld werden. Want hij vond het maar niets wat ik deed. Ai…, wat deed dat pijn. Wat ik kan, kan ik. Wat ik niet kon, wilde ik leren. Het werd de Israëlische hard-core ‘tone of voice’.

Een nieuwe jarenlange relatie werd gestart waarbij ik altijd moest slikken omtrent geluid. Zijn geluid was mijn geluid niet maar ik wilde het wel kunnen. Hij wist wat er tijdens een proefspel gevraagd werd, wat de commissie zocht, wat ik moest leren. Kam strijken? Kracht patsen? Kern maken? Brrrrr…. Maar zo zei hij terecht; wanneer je het kunt, mag je het laten. Zo lang je het niet kunt wil ik dat je het leert. Niets is zo makkelijk als iets niet willen omdat je het niet kunt. Veel geleerd daar! Er was geen ruimte voor mijn persoonlijkheid of smaak; ik moest een ambacht leren. Dat is voor mij heel goed geweest. Bekkie dicht en doen. Zelfs in mijn vakanties zocht ik hem of een andere docent op om zoveel mogelijk verloren tijd in te halen en dingen te leren.

Hier op deze foto staan we samen in Morges, bij het Meer van Geneve, dat ik nauwelijks van dichtbij gezien heb. Fantastisch veel geleerd daar door de hele dag te vullen met kamermuziek, lessen van Ran en Jaap Kruythof en studie.

Aan de studie!

2003 kwam. Economische crisis en minder werk werd het perfecte moment om officieel cello te gaan studeren. Bij Ran, aan de Hogeschool Artez in Zwolle. Drie jaar later was ik weer zo veel wijzer en had ik mijn diploma. Die studietijd heeft mij veel goed gedaan. Etude tentamens, voorspeelavonden, de stok achter de deur tilde me weer op. Zeker ook dankzij positieve motivatie van andere hoofdvak docenten en externe cellisten Jeroen Reuling, René Berman en Maria Hol.

Na dat papiertje, dat diploma, was voor mij die fase van studie afgesloten. Drie docenten, drie karakters, drie verschillende fases, drie prachtige hoofdstukken.

Mijn piano docent stuurde een bescheiden mail over hoe weinig hij bij had gedragen aan wat ik geworden was. Daarmee ben ik het niet eens. Had ik hem niet getroffen dan was ik nooit op het conservatorium beland.

Gerard; dankjewel!
XXXXX

Scarlett

info@celloverkoop.nl | 06 - 1818 9005

Wellicht ook interessant voor je: