Hoe ik mijn eigen cello’s vond!

 …en waar je volgens mij op moet letten bij het zoeken van een cello.

En de fotograaf van deze prachtige nieuwe foto is Wim Vooijs! 🙂

Rond 1989 kreeg ik mijn eerste celloles van Ellis Moorman. Ik was toen 19 en vond het fanTAStisch! Ik wist meteen; dit wil ik de rest van mijn leven doen.

Zo kwam ik bij mijn eerste cello, een prachtige leencello, en ik zal je wel zeggen; als ik niet zulk een mooie oude goede cello te leen had gekregen maar het andere uiterste; een triplex oranje kadetje zonder vleugje vlam in het hout had ik wellicht nooit hetzelfde leven doorlopen. Ik ben nogal een gevoelsmens en die oude cello met een rijke geschiedenis want meer dan 100 jaar oud; die lakkleur, de nerf van het oude hout, de schade die hij had geleden; een plaatje! En zelfs de geur was indrukwekkend; zo muf en …oud…

En natuurlijk bracht die oude dure Duitse cello enorm veel gemak. Het moet zo zijn dat hoe duurder de cello, hoe meer hij je over drempels helpt. Zoals Irma vorige week op les zei toen zij even een oude Duitse cello probeerde; ”Het gaat vanzelf!” Deze dure mooie cello heeft mij waarschijnlijk over drempels heen getrokken waar een mindere cello mij enkel drempels voor de voeten had geworpen.

Officieel moest ik hem inleveren toen ik een jaar later naar Maastricht verhuisde en daar verder studeerde maar de administratie was coulant; ik mocht de cello lenen tot er vraag naar kwam.

Mijn leven begon geheel om de cello te draaien toen ik na drie jaar conservatorium school verliet, enkel vergezeld door diploma’s van theoretische vakken. Ik had namelijk twee hoofdvakken toen ik van school af ging en tijd voor de cello was er nauwelijks. Ik wist dat ik met mijn studierichting sowieso werkeloos zou worden, maar ik voelde met de cello; dit kon ik. Dít, cello spelen, kon ik leren. Hier zou ik goed genoeg in worden om echt een cellist te worden.

En natuurlijk kwam de dag dat ik die mooie warme Duitse cello in moest leveren… Aaaaaarghhhh….. Nee!

Met verdriet leverde ik mijn mooie oude Neuner in.

Maar wat moest daarvoor in de plaats komen? Ik wist zeker; het moet iets ouds zijn. Ik ben opgegroeid met antiek, ik hield van antiek, ook mijn cello moest oud zijn. Uren zweten op iets nieuws? Ik dacht aan -wederom- oranje triplex, een enorme houten bak zonder finesse; hell no… Fingers crossed… Ik mocht gaan zoeken van mijn ouders want ik had een cello nodig!

Ik weet nog dat ik op het prikbord van het conservatorium in Amsterdam een briefje zag hangen met ‘Oude Cello te koop’.

Ik met mijn moeder bellen en toen gaan kijken. Ik weet niet meer precies waar het was maar het was aan een grote rivier, aan een uiterwaarde, bij particulieren in Gelderland. De cello was een donkerbruin gehavend plaatje om te zien, al zag ik zelfs als leek het enorme verschil met de super onderhouden Neuner.  Het was een cello uit de richting van Hongarije.

Ik kon er daar wel op spelen maar de snaren waren zo beroerd te zijn dat er haast geen geluid uitkwam. “Eeuwenoude’ Jargar was dat, het is nooit meer goed gekomen tussen mij en Jargar snaren. Aiaiaiaiai..

Ik kreeg de oude cello die iets van 3500,00 gulden moest kosten op proef.  Van mijn docent op dat moment, Fenneke, mocht ik oude snaren lenen en toen begon er geluid uit te komen. Zij probeerde de cello. Haar conclusie was duidelijk; oké; redelijk gebruikte snaren in de leen maar daarnaast een oude kam, slechte punt, veel schade, sprak niet makkelijk aan, flinke wolf toon op de D snaar, snerpende A-snaar: ze raadde het me af. Een nieuwbouw instrument zou praktischer zijn.

Maar…

Ik hield niet van nieuw. Ik wilde een verhaal. Ik zocht romantiek denk ik, DNA, historie.

Deze cello ging weliswaar terug naar de eigenaar en ik zocht verder maar dat viel niet mee, een oude cello in die prijscategorie. Alles bij Max Möller en Bouman was veel duurder en mijn ouders die de cello voor me zouden kopen hadden al genoeg kosten aan mij. Het was maar een hobby op dat moment, al was het voor mij bloedserieus. Ik wist inmiddels dat ik de toekomst in wilde met de cello.

Een paar weken later ging de telefoon. De aanbieder van de eenvoudige oude cello wilde zakken met de prijs. Of ik interesse had.

Mijn gevoel zei JA, het advies zei NEE en…. ik deed het.

Toch.

Want ik geloof heilig in gevoel en intuïtie en ik wist dat ik liever het risico nam en hard moest werken op die eenvoudige oude cello die een ware troetel was om te zien. Die cello was Boheems en er zal ongetwijfeld iets niet hebben geklopt aan de verhoudingen en afmetingen. Maar ik zocht een vriend die ik mooi vond en graag uit wilde pakken en die cello was het. Mijn stuk antiek met een verhaal.

Hij werd door mijn ouders voor mij gekocht en mocht mee naar de vioolbouwer die hem speelklaar maakte. Ik heb erop gezweet maar wist; dat is mijn eigen schuld.

Er kwam een moment dat ik van mijn ouders een volgende cello mocht gaan zoeken. Praise the Lord…! Ik was altijd aan het oefenen, spelen, doen met die cello; ze zagen hoe gek ik was op het cellospelen.

Om de juiste cello te vinden gaf ik Bouman een zoekopdracht. Daarvoor nam ik de moeite de huidige lener van de oude Neuner te contacteren, bij hem in Rotterdam de cello op te halen en ik ging ermee naar Bouman in Den Haag. Zoiets zoek ik, en dit is het budget.

Een jaartje later ging de telefoon. Mevrouw Bouman. Ik zie haar nog voor mij in haar keurige rok met een spencer over een keurige blouse. Haar krullende haar tot net boven haar schouders. Stevig, klein, en een blik van Don’t mess with me. Maar ik kon het meteen met haar en haar kinderen Lies en Feico vinden. Meneer Bouman zag je niet echt; die zat in de werkplaats of in de broodjeszaak naast hun winkel maar ik zie hem nog voor me.

Ze hadden de cello die ik zocht. Duits, ruim 200 Jaar oud. En ja; het was de cello die ik zocht. Ik zag hem, bespeelde hem en voelde het enorme gemak, hield metéén van hem, zag een nieuwe fase van groei voor mij.

Niets ‘meerdere cello’s proberen’; dit was hem.

Mijn gevoel zei GOED; Klaar.

Op die goede professionele cello maakte ik weer grote sprongen en zeven jaar na mijn eerste celloles kreeg ik na een spannende auditie mijn eerste baan als cellist. Een keerpunt in mijn leven. Zie je wel dat ik hier later van zou kunnen leven?

Vanaf dat moment, 1996, ben ik full time werkzaam als cellist.

Ik mocht hem proberen.

Ik wist het metéén; dit is hem.

Maar hij is voor Eva! OMG, drama!
Mijn leraar stelde voor Eva te bellen en hem dit dilemma voor te leggen.

Toen gebeurde er iets onverwachts…

Eva zei: ‘Laat Scarlett maar proberen, ik heb al zoveel teleurstellingen gehad met cello’s; dit zal hem ook wel niet zijn.’ Eva was geen snelle beslisser. Ik wel. Wat goed voelt is goed.

Hij kwam bij Mordechai, “Moti” Matelski vandaan die destijds zijn winkel aan het Sarphatipark had. Mijn gevoel had vanaf het eerste moment alle lichten op groen staan.

Dit was de cello die ik uit wilde pakken, waarop ik wilde ‘zwoegen’, moeite wilde doen, muziek wilde maken. Ik was inmiddels volledig werkzaam als musicus en speelde iedere dag zoveel uren.

DONE!

Mijn ouders kochten ook deze cello voor mij, ik kon dat toen zelf niet, en ik mocht de andere cello op eenvoudige wijze aan laten passen naar barokcello. Als in; andere kam, omwonden darmsnaren, barokstok erbij want ik was gek op continuo spel, oftewel; de bas lijn uit barok repertoire.

Nooit en te nimmer heb ik spijt gehad van mijn keus. Mijn Thompson cello. Mijn moppie. Mijn vriend in moeilijke tijden. Had ik geluisterd naar advies waarbij ik twijfels had, wat zou er dan zijn gebeurd?  Maar als je weet dat je je muzikale vriend gevonden hebt en zult spelen tot in lengte der dagen, wat is dan een prijs? Dankzij mijn ouders ben ik compleet met mijn cello.

Ik ben mijn ouders heel dankbaar dat zij mij altijd hebben gesteund, met mijn keus naar het conservatorium te gaan. Mijn keus ervan af te gaan vonden ze moeilijk, maar ze steunden mij. Ik kom uit een gezin van zelfstandige ondernemers. Mijn ouders hadden niets met klassieke muziek, wisten er niets van. Ze konden me daarom nooit helpen met advies, maar hielpen op iedere andere manier mogelijk. Ik vond het ook fijn dat zij zich verder nergens in konden mengen, ik zag dat destijds als ‘bemoeien’. Ik ben nogal eigenwijs aangelegd maar daarmee vertel ik je vast niets nieuws.  Ik vond het oké om alles zelf te beslissen en te bepalen, met nodige steun vanuit thuis.

Ik heb altijd keihard gewerkt om hen niet teleur te stellen.

Wie had vroeger ooit kunnen denken dat ik cello’s zou gaan verkopen, verhuren…

Inmiddels verkoop en verhuur ik echter al meer dan 15 jaar cello’s. Ik koop oude cello’s in van particulieren.

Vroeger koos ik zelf op gevoel, en keek de vioolbouwer of mijn leraar mee als expert.

Nu is mijn gevoel nog steeds belangrijk, naar vervolgens denk ik aan mijn klant. Wat zoekt hij of zij?

Criteria bij inkoop:

Dat zijn de belangrijke dingen als uitvoerende speler.

Ik kijk er ook als een ‘vioolbouwer’ naar:

Mijn eigen cello heeft een stapelscheur en een zangbalkscheur. Onzin dat je een dergelijke cello niet zou moeten kopen; indien mij maar goed gerepareerd is en de prijs ernaar is. De waarde kan gehalveerd worden door dergelijke schade maar het geluid wordt er niet door veranderd. Je koopt een geluid voor de helft van de prijs.

Ik houd van de opties en variatie. We zijn zelf toch ook niet standaard?  

Zoek jij een cello en wil je dat ik met mijn ervaring als cellist en verkoper mee denk en kijk?

Mail me.

Zoek je iets speciaals als een oude 7/8^e of kleine hele cello? Vul dan absoluut dit formulier in en omschrijf wat je zoekt. Schrijf ook iets over hoe lang je speelt, je leeftijd, wat je goals zijn.

Tot ziens!

Hartelijke groet,
Scarlett

Scarlett

info@celloverkoop.nl | 06 - 1818 9005

Wellicht ook interessant voor je: