Celloles geven aan volwassenen

In mijn podcast afleveringen , te beluisteren in ‘Cello spelen met Scarlett’ heb ik al eens aangehaald dat er een soort van snobisme bestaat in de klassieke muziekwereld. Dat snobisme zit diep verankerd in de houding van veel professionele spelers. Als muziekstudent en prille professional herinner ik me de overtuiging dat het lesgeven aan kinderen op de een of andere manier onder een artiest lag; lesgeven is voor de losers die niet in hun levensonderhoud kunnen voorzien met speelwerk; kunst, cultuur ‘maken’. Want bij de musical spelen is natuurlijk ook minderwaardg; geen cultuur, daarvoor moet je je ook schamen.

Nee: we hebben het over het echte werk in concertzalen. Met werken die niet zomaar een zaal vol krijgen het liefst ;-). Daarvoor krijgt het orkest/ensemble subsidie dus het maakt niet uit dat er bijna niemand zit.

Het lesgeven aan amateur-volwassenen was zelfs nog erger… Haha, ik moet er echt om lachen; het is echt een feit dat ik zo’n loser ben.

Kun je je voorstellen hoe weinig vrienden ik had met een CV dat bestond uit heel leuk werk, te weten lesgeven aan volwassenen, en mijn vele seizoenen héérlijk werk bij de musical? Mensen (ik noem geen namen want je kunt ze kennen) tilden letterlijk hun kin op als ze mij voorbijliepen op bijvoorbeeld het conservatorium waar ik op gegeven moment (hoera!) strijkkwartet les had.

Ik ben nooit Salonfähig geweest. Nooit sociaal acceptabel. Er zijn, nu ik er over nadenk, maar twee collega’s die 25 jaar geleden met mij wilden spelen en nog steeds met mij spelen. Zowaar vandaag, 1 april, met zestien strijkers, pianist en sopraan. Tijdens een waanzinnig Lentefeest bij particulieren met liederen van o.a. Richard Strauss. (Nee niet Johann Strauss van de ¾ maat.)

Terug naar dat lesgeven…

Nooit, maar dan ook nooit heb ik zelf het gevoel gehad dat lesgeven musicus onwaardig was. Misschien omdat ik door mijn late start op 19 jarige leeftijd én komend uit een familie van ondernemers zoiets had van A: je moet blij zijn als je hier later je vak van kunt maken, en B; wat je doet, doe je goed en vol overgave, zit er thuis in geramd… Ik was altijd trots op mijn werk en deed het vanaf les één vol overgave.

Heel grappig detail; de mensen van de musical gaven allemaal les. We waren een orkestbak vol losers en we hadden me toch een lol tijdens het werk, zowel in als buiten de bak. Jaap, onze drummer die mijn kaartjes maakte, gaf de twee ‘vrije dagen’ tussen de 8 shows per week zijn 60 leerlingen les zodat hij na het musical seizoen nog steeds zijn basis inkomen had. Deze Jaap heeft inmiddels een joekel van een muziekschool – Logblock – uit de grond gestampt in Amstelveen; topperrrr!!!!!

Terug naar lesgeven

Twee dingen hebben me het meest geholpen tijdens deze reis naar het waarderen en het koesteren van mijn natuurlijke enthousiasme voor lesgeven en mijn toewijding om ‘goed’ te worden in mijn vakgebied. Dit tussen aanhalingstekens want wie zegt dat iemand goed is? Zoals gastdocent Maria Hol ooit zei; ‘Een docent die mij inhuurt en zorgt dat cellisten van mij komen leren is een goede docent. Een goede docent krijgt mensen op de been.’

Eén daarvan was het door duizenden ‘vlieguren’ te maken en bij andere docenten te kijken, te lezen, overleggen, te leren, tot een hoog niveau van lesgeven dat de meeste van mijn klanten al jaren bij mij zijn en ik een gezond inkomen kan genereren door celloles te geven. Door te putten uit de vele wijze lessen die ik zelf meer dan tien jaar lang nam, bij zulke fijne docenten. Door zelf iedereen ‘aan te nemen’.

Jongeren, volwassenen: linkshandigen, slechtzienden, slechthorenden; geen drempel was te hoog. Ik leerde overal van; vooral van degenen die niet zo veel aanleg hadden. Leerde ook omgaan met de frustratie van de leerling want volwassenen vinden dat ze iets nieuws ‘toch moeten kunnen’!

Het tweede is wat ik terugkrijg van mijn leerlingen.  Het mooie van het werken met volwassenen.

Volwassenen cello leren spelen is een van de grootste genoegens van mijn leven ‘so far’. Omdat ik de eerste jaren buikpijn had bij het ontvangen van een nieuwe leerling – vonden ze me wel goed, aardig, hadden we een klik, kwamen ze terug of hoorde ik nooit meer van hen?- ben ik des te blijer dat die tijd ver achter mij ligt.

Ik weet nu; ik kan mensen op hun gemak stellen, ik zie problemen op micro- en macro niveau, ik weet ook de oplossing ervoor. Vinden zij mij niet aardig dan is dat vaak wederzijds en zoekt men zijn eigen weg verder. Top! want er zijn nog 4 cellodocenten in de zelfde studio. Mijn angsten en onzekerheden van vroeger zijn ingeruild voor comfort, zelfverzekerdheid en een bron van plezier.

Wie ik tegenover mij heb interesseert mij echt. Hoe kan het je niet interesseren? Ik weet van mijn leerlingen bijna stuk voor stuk wat zij doen in het dagelijks leven, of zij een gezin hebben of anders, wat hun hobby’s zijn, wat hen beweegt. Hun politieke overtuiging. Waar ze geboren zijn. Daar word ik blij van en het boeit mij meer hoe het hen vergaat dan hoe snel ze goed spelen en of ze naar de ‘kindermuziek-gevangenis’ (conservatorium) mogen.

Want waar waar veel collega docenten op hun homepage schrijven dat alleen de beste kinderen uit de provincie welkom zijn, en hoeveel kinderen ze niet naar de jeugdopleiding van het conservatorium geholpen hebben ben ik blij dat ik kan schrijven dat iedereen welkom is, ongeacht leeftijd. Oké-oké; toegegeven; je moet oud genoeg zijn om een heel uur les te kunnen ‘handelen’ want wij, mijn collega’s en ik, geven alleen les in hele uren. 😉

Hoewel het misschien waar is dat maar heel weinig volwassenen die op latere leeftijd cello gaan spelen, topartiesten zullen worden, hernieuwen de voordelen die ze halen uit het leren van een nieuwe vaardigheid, het ontwikkelen van complexe motorische vaardigheden, het verkennen van (hun eigen) creativiteit en het maken van vrienden door muziek mijn passie voor mijn heerlijke werk.

Mijn weg naar cellist worden vond ik niet makkelijk. Ik stond er alleen voor in Amsterdam. Natuurlijk; mijn ouders steunden mij op alle mogelijke manieren maar eenmaal in de trein terug naar de stad moest ik het zelf doen. Mijn weg zoeken in ene onbekend vakgebied. Studeren. Afzien en bikkelen…  Tot ik weer bij mama thuis kwam, uiteraard met mijn tas vol was.  Daar waar sommige collega’s alles aan leek te komen waaien moest ik over alles nadenken en het proberen, oefenen en onderhouden. Toch heb ik nooit gedacht aan opgeven, iets anders gaan doen. Misschien omdat ik zo koppig ben? Of omdat ik niets anders kon of wilde, dat speelt zeker mee.

Bloeiende lesstudio

Sinds 1995 heb ik een bloeiende lesstudio in Amsterdam opgebouwd, ooit ook in Herpen, Den Haag, Havelte en nu in Velp. Het klinkt cliché, maar deze volwassenen hebben me meer geleerd over wat het betekent om muzikant en pedagoog te zijn dan ik hen heb geleerd over cello spelen.

Ik word uitgedaagd om concepten als toewijding, dagelijkse praktijk, routine, over te brengen. Daarnaast muziekwaardering, sociaal contact op manieren die niet mogelijk zouden zijn geweest zonder deze enthousiaste en soms zelfs zeer begaafde muzikanten. Ik vind mijzelf bepaalt niet sociaal maar eigenlijk klopt dat niet want ik leef enorm mee met wat er gebeurt met mijn leerlingen tussen de lessen die ik hen geef. Ik geniet van het geruststellen van mensen tijdens workshops.

Ook heb ik dankzij het lesgeven getalenteerde mensen ontmoet die op allerlei gebied werkzaam zijn. Amsterdam maar ook regio Arnhem is een thuis voor overheidsmedewerkers, technologie en softwareontwerp. De mensen die ik mag lesgeven inspireren me met de interessante verhalen van hun leven. Hun eigen vakmanschap. Hun passie of soms frustratie. Ik vind het heerlijk om deel uit te maken van een mooi hoofdstuk in hun leven; zelfontwikkeling en muzikale invulling.

Ik ben gaan geloven dat het gewoon niet waar is dat alleen degene die jong is en meerdere uren per dag oefent, het vermogen heeft om prachtige muziek te produceren. In tegendeel. De volwassen leerling is in staat om aan het eind van de eerste les met mij een duet te spelen, en wellicht een toonladder te plukken. Wist je dat voor nog niet sterke kindervingers Stepping stones het eerste boek is waarin ze het hele boek open snaren leren herkennen, plukken, strijken, en een eerste vinger leren plaatsen? Waggon wheels is boek twee; daar speel ik met volwassen leerlingen al in de eerste les vaak een stukje uit.

Evenmin is het waar dat je een bepaald soort brein of speciaal talent nodig hebt om muzikant te zijn. Muziek is voor iedereen en cello spelen is iets dat bijna iedereen kan leren. De oudste student die ik ooit lesgaf was een beginnende 86-jarige gepensioneerde gevangenis directeur die binnen een jaar met een prachtig geluid leerde spelen. Ik denk met plezier terug aan haar gepassioneerde verhalen, ben blij haar te hebben leren kennen, te horen over haar leven, mensenkennis en hoe haar briljante geest werkte.

Volwassenen zijn de inspiratie geweest voor de lancering van mijn online cursussen, de workshops en celloweekenden, de verkoop en verhuur van instrumenten waar mensen verliefd op worden. Twee weken geleden nog vertrok er een cello uit 1790 met een professioneel contrabassist die na haar loopbaan bij het Koninklijk Concertgebouw Orkest intensief cello gaat spelen. Ze neemt nu les bij mij. Toen ik haar intekening zag via www.celloles.com/agenda en las dat ze bij het KCO speelde dacht ik ‘mijn hemel; wat komt zij bij míj doen?’

Wat bleek; ze wilde júist bij iemand les nemen die niet dezelfde collega’s heeft, waar het veilig is, en waar je onbekeken kunt spelen, genieten, waar techniek niet bovenaan staat als in ‘doe een uur over 4 maten’.

Toen ze mij dat vertelde kon ik me meteen ontspannen ;-). Het zijn heerlijke lessen; ze gaat lachend de deur uit.

Een laatste voorbeeld over wat het lesgeven aan volwassenen mij brengt.

Toen ik voor de geboorte van Apollonia niet meer mocht werken om haar succesvol te voldragen, miste ik vooral het contact met mijn leerlingen…

Lekker spelen lieve volwassen cellisten! Fijn dat jullie cello zijn gaan spelen…

Scarlett

Scarlett

info@celloverkoop.nl | 06 - 1818 9005

Wellicht ook interessant voor je: