Het jaar loopt ten einde, en voor velen van ons is dit een moment van reflectie. Ik wil je meenemen in een stukje van mijn eigen verhaal, omdat ik geloof dat het veel overeenkomsten heeft met de reis die jij als cello leerling maakt. Het is een verhaal over falen, proberen, een boot missen en uiteindelijk vinden wat echt belangrijk is.
Beginnen als Underdog
Toen ik op 19-jarige leeftijd begon met cello spelen, voelde en wist ik al snel dat ik ‘te laat’ was. En in mijn omgeving liet niemand het na me dat te laten weten. Het conservatorium was voor mij toen voorlopig geen optie, ik moest eerste eens even cello leren spelen, en dat maakte me in de ogen van anderen vaak een buitenbeentje.
Toen ik jaren later na auditie met het NJO (Nationaal Jeugd Orkest) mee mocht doen werd ik door een orkestgenoot gevraagd of ik mee wilde kwartetten. Hoeraaa! Dat deden we op het conservatorium waar hij studeerde in Amsterdam op de van Baerlestraat. Ik leerde zijn ‘hoge strijkers’ vrienden kennen. Ook al zag ik daar andere orkestleden uit het NJO; vaak liepen zij mij met opgetrokken neus voorbij, of keken ze een andere kant op. Ze wilden niet met me praten. Ik was ‘not done’, niet ‘salonfähig‘, zoals ze dat zeiden. Het voelde alsof ik constant moest bewijzen dat ik er ook bij hoorde. “Jij mag hier niet rondlopen” zei een collega cellist; “Je zit hier niet op school.” “Ik heb kwartetles,” zei ik stoer, en dat klopte; ik mocht met mijn kwartet op kwartetles bij Joan Berkhemer. Toen we vervolgens op een voorspeelavond speelden zei er iemand; “Dit is een avond voor studenten van dit conservatorium, en jij studeert hier niet. Ik ga hier wat van zeggen”. Dit zijn enkele dingen die echt gebeurd zijn en wat zich jarenlang bleef herhalen, en niet alleen op conservatoria.
Maar juist die weerstand en tegenwerking gaf me kracht. Elke keer dat iemand me weg probeerde te pesten, want zo voelde het voor mij, voelde ik een stille vastberadenheid groeien. Ik wilde laten zien dat passie en doorzettingsvermogen meer waard zijn dan het gangbare, dan een keurmerk. Dus ik oefende, maakte fouten, véél fouten, leerde, en zette door.
Het Masker van Perfectie
Toch droeg ik een soort masker. Een masker dat zei: “Kijk, ik kan dit ook, ik hoor er wel bij.” Ik probeerde gelijkwaardig en ‘perfect’, ‘goed’ te zijn – in mijn spel, in hoe ik me presenteerde, in alles. Ik was best streng voor mijzelf. Maar naarmate de jaren verstreken, realiseerde ik me dat perfectie -voor mij- niet alleen onhaalbaar is maar ook helemaal niet de kern is van muziek maken. Muziek en musiceren gaat over blij zijn, je ding doen, gaat over verbinding, over je hart volgen, over leren iets over te brengen dat groter is dan jezelf. Het afzetten van dat masker deed ik onbewust door alles te doen waar een ander zijn neus voor ophaalde. Celloles geven (loser!), spelen bij de musical (Jessus waarom doe je dát?!), achtergrond spelen met mijn kwartet: dieper dan dit kon ik toch niet zinken? En eigenlijk was dat bevrijdend. Het gaf mij -grappige woordkeus voor deze loser-; een ‘podium’ om echt mezelf te zijn en mijn eigen unieke plek in de cellowereld te vinden.
Candlelight Nieuwjaarsconcerten op 3 en 4 januari a.s.
Er komen hele mooie dingen uit kwartetten op huwelijken en feesten. 😉
Ik werd onlangs uitgenodigd voor een verjaardag van een collega uit het Phion. Zij is nadat we in Velp kwamen wonen enkele keren mee gaan spelen; heel leuk! “Ik kom!” riep ik meteen. Ik zag daar mensen van vroeger. Ook de cellist die zei; ‘Wat doe jij hier, jij mag hier niet zijn.’ Maar ondanks het feit dat hij in het Residentie Orkest speelt en ik nergens voelde ik totaal geen minderwaardigheid. Ook geen boosheid om toen. Ik ben zo blij dat ik nu 53 ben en hoeveel pijntjes ik ook heb geleden en hoeveel tranen ik vroeger ook heb gehuild: ik voelde me prima op die verjaardag, gewoon omdat ik daar durfde te zijn zonder masker. Gedurende die avond hoorde ik enkele keren; ‘Ben jíj Scarlett?’ ‘O, jij bent Scarlett.’ Het maakte mij geeneens uit hoe ze het bedoelden. Ik kon gewoon zeggen; ‘Ja, ik ben Scarlett.’
Een ondernemend celloleven
Vandaag de dag kijk ik met trots terug op die zware reis. Ik leer volwassenen cello spelen in Velp en Amsterdam, verhuur en verkoop cello’s, geef workshops en maak online cursussen, en leid een team van docenten in Amsterdam. Mijn dagen zijn gevuld met het delen van mijn passie voor de cello. Ik bouw een band op met mijn leerlingen en leer hun, naar ik hoop, met geduld cellospelen. De kern van alles is nog steeds diezelfde liefde voor de cello, de liefde voor muziek die me op 19-jarige leeftijd aanzette om te beginnen. Tijdens de eerste en alle volgende cellolessen van Ellis.
Uit mijn online bundels:
Jouw reis in 2025
Misschien herken je iets van jezelf in mijn verhaal. Misschien voel je ook wel eens dat je ‘te laat’ bent, of dat je niet goed genoeg bent. Ik wil je eraan herinneren dat dat niet waar is. Falen is niet het tegenovergestelde van succes; het is een onderdeel ervan. Elke misstap, elke valse, nare noot is een kans om te groeien. Hahaha; we zitten goed!
Laten we in 2025 samen het masker van perfectie afzetten. 😉 Durf fouten te maken, durf jezelf te laten zien. Laat de cello jouw instrument zijn om te groeien, niet alleen als muzikant, maar ook als mens. Pak altijd je cello in en ga op pad naar orkest, ensemble of workshop, want je komt soortgelijken tegen. En dat is zo leuk. Be happy!
Om je een leidraad te geven heb ik hier het Cello werkboek 2025 voor je klaar staan. Wat houvast voor structuur, goals, reflectie, voor wat je maar wilt. Print of download het maar. Maak je oefenplekje warm en GO!
Cello werkboek 2025
Op naar een nieuw jaar vol inspiratie, muziek, en vervulling.
Dank dat je mijn lezer bent.
Met warme groet,
Scarlett
Scarlett
info@celloverkoop.nl | 06 - 1818 9005
Wellicht ook interessant voor je:
Verschil tussen legato en détaché
Ik heb deze week weer met veel plezier celloles gegeven. Eén van de vragen van een leerling was; wat is het verschil tussen legato en détaché? Beiden is toch ‘aan elkaar klinkend?’Ja dat klopt!Maar het verschil tussen legato en détaché zit voornamelijk in de manier...
Toonladders
Donderdag gaf ik les in Velp en speelde ik met verschillende leerlingen kerstliedjes. Super gaaf! Want dat kan natuurlijk al vanaf de eerste positie zonder grote greep en verlaagde eerste vinger.We speelden een kerstliedje met 1 mol, met een ‘Bes’ erin. Mijn leerling...
Vingers laten staan
Of je nou net begonnen bent met cello spelen of je doet dit al even; blijf altijd letten op het laten staan van je vingers op een oude snaar.Waarom?Je kunt bewuster je vingers plaatsen, de afstanden tussen je vingers controleren. Dit geeft houvast om zuiver te...
