Vaak wordt mij gevraagd hoe ík mijn cello heb gevonden, en op wat voor cello’s ik heb gespeeld. Was mijn eerste cello meteen een goed instrument of…?
Ik vertel je er graag over! Toen ik mijn eerste celloles kreeg van Ellis Moorman, was ik 19 en zat ik voor een ander hoofdvak op het Koninklijk (jawel!) Conservatorium in Den Haag. Eenmaal mij zelf opgegeven als pedagogisch leerling, namelijk gratis proefkonijn voor een vakstudent cello die zijn of haar methodiek diploma moest halen, werd ik mee geleid naar het instrumenten hok van het K.C.
Het was even zoeken want een van de dames van kantoor, Francis J., ik weet het nog, wist niet goed hoe een cello er uit zag. Daar kwam hij uit zo’n hoes die nog terecht ‘foudraal’ heet, zo’n oud smerig dun ding, maar wat kwam daar uit mensen? Een waanzinnige kleine hele Neuner uit Mittenwald.
Laat ik even een stockphoto van een Neuner opzoeken om je mijn vreugde te schetsen: kijk ‘s? Hosannnnnaaaaa!!!!!!!!
Mijn hart sloeg een slag over want jongens; het oog wil ook wat en ik was al gek op antiek! Jarenlang door mijn ouders meegesleurd van antiekbeurs naar antiekbeurs! Om uiteindelijk met een houten eend naar huis te gaan….
Ik kwam op mijn eerste les, al een beleving an sich om Ellis te zien. Iedereen had het over Ellis, (ja ze is heel mooi!) zelfs Mano achter de balie, maar dat vertel ik een andere keer. Ik pakte mijn cello daar uit en ze zei; “Jeetje wat is dat voor mooie cello?” Ik legde haar uit dat ik hem mocht lenen van het KC en enkel de verzekering hoefde te betalen. “Nou,” zei ze, “geniet er maar van want ik denk dat je nooit meer zulk een instrument gaat krijgen.” 😉
En dat heb ik gedaan! Tot dat ik de cello in moest leveren heb ik er zielsveel van gehouden! En het enorme speelgemak en de super resonance en klank maakte dat alles makkelijker ging dan op een barrel, laten we wel zijn! Maar dat barrel kwam in aantocht toen die cello dus retour moest.
Op het conservatorium in Amsterdam zag ik toevallig een advertentie van een oude cello, want ik wilde per se een oude, van een cello ergens in de Bommelerwaard. Ik nam de cello mee naar les, dat was bij Fenneke M. weer wat jaren verder, en zij vond de A snaar niet jofel en er zat een wolf op de f in de eerste positie. Waren er nog geen wolf klemmetjes? Ik weet het niet maar ik luisterde braaf en de cello ging terug.
Ik zocht verder, ging zelfs met een vriendinnetje naar het veilinghuis waar haar vader werkte en daar probeerde ik cello’s. Non… Geen vlam.. Zelfs een cello van Pieter Wispelweij stond daar te koop voor flink wat geld, maar … hij was pisgeel, sorry, echt heel vies, en ik zou deze cello noooooit kiezen. Ik was blijkbaar erg van het visuele realiseer ik mij nu…
Tot dat mijn moeder een telefoontje kreeg van de mensen uit de Bommelerwaard dat ze met de prijs wilden zakken maar dan moest de cello ook mee en wegblijven. Dan maar een scherpe A, en een wolf; ik dacht, doen! Hij was erg mooi, ook donkerrood bruin, met barsten en gebreken, zo lief! Net een manke kitten, die moet je toch hebben?
Natuurlijk NOOIT geklaagd over die schelle A snaar en de wolftoon op les, dat snap je. Moet je nagaan, nu zou je daar een Larsen A snaar op zetten, destijds was dat oude rommel uit het Oostblok wat daarop zat maar ik wist echt nergens iets van. Vervangen door Jargar, gadverdamme! En nu weet ik van 4 soorten wolfklemmen; in iedere goede cello zit een wolf, let’s face it!
Zo speelde en ploeterde ik jaren verder, tot mijn ouders zagen dat het menens was. Ik had in mijn jeugd al zoveel instrumenten gekregen zonder er echt iets mee te doen; blokfluit twee keer stukgeslagen, piano mwa mwa… een citer als Sissi die Kaiserin had, nooit iets mee gedaan want altijd ontstemd, een gitaar zoals Maria van de Sound of music; hals gebroken denk ik… Mond harmonica… Maar mijn ouders zagen nu verwoede studie. Op aanraden van mijn juf ging ik op zoek naar een goede stok. Ik schrok mij wild toen ik bij Bouman in Den Haag kwam, en een nette Reichel stok 1.000,00 gulden koste… De moed zonk mij in de schoenen; hoe vertel ik dit aan mijn moeder? “Wat?” vroeg ze; “Voor een stuk hout?” Ja voor een stuk hout, met haren en metaal en parelmoer, klopt… Nee dat kan de timmerman niet maken, dat is een vak mam. Hij behoudt zijn waarde.
Wat een verschil, die oostblok pook of mijn Duitse Reichel; ik was zeer happy de peppie! Ik was altijd aan het spelen en ieder weekend dat ik thuiskwam, kwam die cello mee. In een tweedehandse cellokoffer met een barst op de kam, welke mijn vader vrolijk afsmeerde met twee componenten pasta zoals het een schilder betaamd. Stoerrrr!!
Mijn Thompson en ik 15 jaar geleden.
Afijn, mijn ouders waren trots op mijn vlijt, vreesden voor het feit dat ik misschien wel echt de muziek in zou gaan, maar ‘als jíj maar gelukkig bent meisje’!
Op een dag zei mijn moeder dat ik een echte mooie cello mocht gaan kopen. Ik sprong een gat door het plafond, zo blij! Ik ging naar Bouman in Den Haag en gaf hen een zoekopdracht. Iets als de Neuner, richtlijn voor de prijs, geluid, soort instrument en niet te groot. Mensuur (bewegende snaarlengte) liefst 68 cm, 68,5 max!
Ja hoor, een aantal maanden later kwam het belletje. Of ik, Frau Arts, eens wilde komen kijken en spelen, mijn cello was er. En ik wist het binnen vijf minuten; inpakken die cello voor mijn ouders zich zouden bedenken!
Een hele mooie Zuid-Duitse cello, waar ik mijn eerste baan mee zou krijgen! Zo trots op mijn mooie cello!
Ik was helemaal blij en voorzien tot ik rond 1998 in Musis Sacrum les had van mijn docent Ran Varon, -Israëliet die de Nederlandse taal nooit zo goed meester is geworden-, en daar lag op de vleugel in de kleedkamer ‘mijn’ cello klaar. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik zei ‘ Jezus, Ran, wat is dat?’ ‘Dat is cello!’ ‘Ja dat zie ik maar van wie is die?’ ‘O, ik spiel in vor Eva, is cello van Matelski, probeer mar effe.’ Hoera hoera hoera! Ik pak die cello en het is le coup de foudre, liefde op het eerste gehoor, de oerknal; ik was verliefd op die Engelse Thompson cello.
‘O nee,’ zei ik, ik weet het echt nog letterlijk, ‘Wat erg, hij is voor Eva?’ Mijn leraar tilde zijn handen ten hemel; ‘Is mooi cello. Eva kan niet kiezen, ik vrag Eva of jij mag voorrang.’ En dat deed hij en Eva gaf mij voorrang. En zo lieve cellisten, belandde ik op mijn cello waar ik tot vandaag de dag nog steeds van houdt. Die nooit bij me weg mag gaan.
Koen, mijn Thompson en ik op tournee in Japan.
Rond 2000 viel ik op de trap en viel ik er een gat in, een flink gat in het bovenblad ondanks de koffer waarin hij zat nog steeds die oude witte barrel. Huilend belde ik meneer Lindeman, mijn vioolbouwer, het was avond. ‘Hij is helemaal stuuuuuuuk’, jammerde ik, ‘Hij is helemaal kapot, ik heb hem kapotgemaakt, je kijkt er zo in. Allemaal blank houtttttttt.’ Het leek een botbreuk en voelde als oerpijn. ‘Ach meisje meisje, kom dan toch maar, kom dan nu maar, je bent zo overstuur, kom maar….’ Meneer Lindeman zette een kopje koffie voor mij, ongevraagd, en ik lustte geen koffie. Toch heb ik hem opgedronken omdat ik in de avond mocht komen. Er was vast voetbal ofzo en toch mocht ik aankomen. Hij snapte de liefde voor hout, God hebbe zijn ziel…
Daarna heeft mijn super de luxe Frirsz staartstuk hem twee jaar geleden een enorme boost gegeven; meer volume, een nog rijkere klank oftewel meer klankkleur en met de juiste snaren is hij tip top en ben ik happy. Dat staartstuk is misschien ook wel iets voor jou? Het kost € 318,00, ik verkoop het en zet het voor jou op je cello. Niet blij? Geld terug, je mag het gewoon een aantal weken aankijken. Twijfel jij over een mooie eigen cello? Hij blijft waardevast en geeft plezier; voor mij was dit mijn beste investering ooit.
Hartelijke groet,
Scarlett
Scarlett
info@celloverkoop.nl | 06 - 1818 9005
Wellicht ook interessant voor je:
Speel de prachtige aria ‘Erbarme Dich’ uit de Mattheus
Morgen is het Pasen. Eerste Paasdag. Misschien ben je of ga je binnenkort naar een Mattheus, Johannes of Lucas Passie van J.S. Bach? Indien je geen tijd hebt, niet kunt of de kerk te koud vindt heb ik hier een mooi alternatief voor je. Van de grootste rechten vrije...
Proefles geboekt door…. een professioneel bassist?
Jullie weten; ik ben een ambassadeur voor volwassenen die cello willen leren spelen. Iedereen heeft zijn eigen tempo om cello te leren spelen, en heeft te maken met zijn eigen karakter. Want vergeet niet dat we heel vaak niet alleen noten studeren maar ook om leren...
De noten klinken niet zoals thuis…
Fotografie: Wim VooijsHerken jij deze volgende situatie? Je zit op celloles of op een voorspeel moment en terwijl je je zo goed hebt voorbereidt en echt lekker en goed gewerkt hebt thuis klinken er noten die je niet herkent. Speel je blijkbaar andere vingers dan je...
